Είδα την παρασταση "Ο τρόμος του κροκόδειλου"

Γράφει η Μάνια Μαρκαντώνη

Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, παρακολούθησα τη θεατρική παράσταση “Ο Τρόμος του Κροκόδειλου”, με την συγγραφική υπογραφή της βορειοιρλανδής Μέγκαν Τάϊλερ. Είναι ένα καλογραμμένο θεατρικό κείμενο  του 2019. Ένα οργισμένο έργο για δικαιοσύνη, με δυνατούς ρόλους και με άψογη σκηνοθεσία από τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο.

Το έργο τοποθετείται στη Βόρεια Ιρλανδία, το 1989, στην εμπόλεμη εποχή των λεγόμενων “Ταραχών” και φέρνει στη σκηνή δύο αδερφές: την Αλάννα και τη Φιάννα. 

Η Φιάννα, είναι μέλος του IRA και πρώην κρατούμενη, καταδικασμένη για εμπρησμό, που κόστισε τη ζωή της μητέρας τους. Επιστρέφει στο πατρικό της, μετά από 11 χρόνια, επειδή έμαθε ότι ο κακοποιητικός πατέρας τους έχει πεθάνει. Όμως δεν είναι αλήθεια. Ο τύραννος, ανάπηρος πια πατέρας είναι εκεί, το μεγάλο ερπετό, που οι δυο  αδελφές μαζί ήρθε η στιγμή να αντιμετωπίσουν. Οι δύο αδερφές διαχειρίζονται το τραύμα της κακοποίησής τους με διαφορετικές αντιδράσεις και μηχανισμούς επιβίωσης. Η Αλάννα είναι καταπιεσμένη, θεοσεβούμενη, με άφθονους ψυχαναγκασμούς, που εμφανίζονται με την εμμονή της για απόλυτη τακτοποίηση και καθαριότητα. Επιζητεί να παραμένει ασφαλής και να μην προκαλεί τον θυμό του  κακοποιητή ανάπηρου πατέρα της, τον οποίο θεωρεί καθήκον της να φροντίζει. Αντίθετα, η Φιάννα η μικρότερη αδερφή είναι επαναστάτρια, επιθετική, αμφισβητεί την εξουσία του πατέρα κακοποιητή και αποζητά εκδίκηση και δικαιοσύνη. Οι δύο αδελφές  ενωμένες μετά από χρόνια, προσπαθούν να επουλώσουν τα τραύματά τους και καθώς
περνούν οι ώρες, οι αντιστάσεις τους κάμπτονται και με τη βοήθεια του αλκοόλ ακούγονται πολλές πικρές αλήθειες.  Από εκεί που ήταν μόνες και κατεστραμένες, μοιράζονται τώρα το τραύμα της κακοποίησης, υπερβαίνουν τον τρόμο τους για τον πατέρα – κροκόδειλο και τον φονεύουν με το άκουσμα της  γυναικείας δύναμης μέσα τους.

Το πρωταγωνιστικό δίδυμο:  Σύρμω Κεκέ  και Άννα Καλαϊτζίδου προσφέρουν καταπληκτικές ερμηνείες, μέσα σε μια ψυχολογική ένταση που κυριαρχεί στη σκηνή, με την καθοριστικότατη συμβολή της Ξένιας Θεμελή στην κινησιολογία.

Η Σύρμω Κεκέ στον ρόλο της συγκρατημένης και θεοσεβούμενης Αλάννας μας χαρίζει μια εξαιρετική ερμηνεία και σκηνική παρουσία, που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Υποδύεται άψογα έναν αντικειμενικά δύσκολο ρόλο και καταφέρνει να μας μεταδώσει τον ψυχικό κόσμο της ηρωίδας, καθώς και τις μεταβολές που συμβαίνουν στη συναισθηματική της κατάσταση. 

Η Άννα Καλαϊτζίδου στον ρόλο της επαναστάτριας Φιάννας είναι επίσης καταπληκτική. Μας μεταδίδει τα συναισθήματα και τις σκέψεις αυτής της ηρωίδας με απλότητα, αλλά και παράλληλα μας πείθει για την αλήθεια της. Μια υπέροχη ερμηνεία.

Η Σύρμω Κεκέ και η Άννα Καλαϊτζίδου έχουν μια φοβερή χημεία επί σκηνής. Δεν μιλάνε μόνο με τα λόγια τους, αλλά μιλάνε με τις κινήσεις του σώματός τους, με τις μικροεκφράσεις του προσώπου τους, ακόμα και με τις σιωπές τους. Δύο πρωταγωνίστριες, δυό εξαιρετικές ερμηνείες.

Τέλος η σκηνοθετική ματιά του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου πάνω στο συναισθηματικό βάθος του εκπληκτικού αυτού κειμένου, αλλά και στον δεσμό των δύο αδερφών είναι εξαιρετική, είναι  ευφυής, είναι ευφάνταστη, ακόμα και τρυφερή. Εστιάζει στην ψυχολογική κατάσταση των δυο κακοποιημένων αδελφών και στις εντάσεις που προκύπτουν από τα ψυχικά τραύματά τους. Φωτίζει με έναν ιδιαίτερο τρόπο ένα σύγχρονο κείμενο, το οποίο δεν γνωρίζαμε, αλλά είναι τρομερά αξιόλογο και αξίζει την προσοχή μας. Η χρήση δε του σκοταδιού, που επιλέγει στις σκηνές βίας, συμβολίζει το ψυχολογικό σκοτάδι των δύο ηρωίδων,  που έχουν
τραυματιστεί από τον κακοποιητικό πατέρα – κροκόδειλο, δημιουργώντας παράλληλα, με επιτυχία, μια ατμόσφαιρα αγωνίας στους θεατές. .  

Στο θεατρικό “Ο Τρόμος του Κροκόδειλου” εξετάζονται  θέματα, όπως η κακοποίηση μέσα στην οικογένεια και η επίδραση των τραγικών γεγονότων του παρελθόντος στη μετέπειτα ζωή μας. Αναδεικνύεται ακόμα ο θρίαμβος της γυναικείας δύναμης και αλληλεγγύης. Μία παράσταση φρέσκια, με ευφάνταστη σκηνοθεσία αλλά και υπέροχες ερμηνείες, που χρησιμοποιεί το χιούμορ για να μιλήσει για δύσκολα ζητήματα, με έναν τρόπο που μαγνητίζει τον θεατή.